نحوه رها سازی پرسیمیلیس

رهاسازی پرسیمیلیس (Phytoseiulus persimilis) برای کنترل کنه‌های گیاه‌خوار (به‌ویژه کنه تارتن دو لکه‌ای) در کشاورزی و گلخانه، یکی از روش‌های مؤثر در مدیریت زیستی آفات است. برای اینکه رهاسازی پرسیمیلیس به حداکثر کارایی برسد، باید مراحل و نکات زیر رعایت شود:

1. زمان مناسب برای رهاسازی

• شروع آلودگی: بهترین زمان رهاسازی زمانی است که آلودگی کنه تارتن در مراحل ابتدایی قرار دارد.
• شرایط محیطی: دما باید بین 20 تا 30 درجه سانتی‌گراد و رطوبت نسبی بالاتر از 60 درصد باشد.

2. آماده‌سازی محیط

• کاهش سموم شیمیایی: از 1 تا 2 هفته قبل از رهاسازی، از هیچ آفت‌کش شیمیایی استفاده نکنید (مگر آنکه از آفت‌کش‌های سازگار با دشمنان طبیعی استفاده شود).
• کنترل رطوبت: با استفاده از مه‌پاش یا روش‌های دیگر، رطوبت گلخانه را در محدوده مناسب نگه دارید.
• بررسی کنه‌ها: تعداد و تراکم کنه‌های تارتن را در نواحی آلوده شناسایی کنید.

3. نحوه رهاسازی

الف. آماده‌سازی پرسیمیلیس:

• پرسیمیلیس معمولاً در بسته‌های حاوی ماده حامل (مانند سبوس یا ورمیکولیت) عرضه می‌شود.
• قبل از باز کردن بسته، آن را به آرامی تکان دهید تا شکارگرها به‌خوبی در ماده حامل مخلوط شوند.

ب. روش توزیع:

1. در گلخانه:

• ماده حامل را به‌صورت یکنواخت روی برگ‌ها، به‌ویژه در نواحی آلوده، پخش کنید.
• می‌توانید از قوطی‌های مخصوص توزیع یا قاشق برای توزیع دقیق استفاده کنید.

1. در مزارع باز:

• رهاسازی را در صبح زود یا عصر انجام دهید تا دمای محیط خنک باشد و شکارگرها استرس کمتری داشته باشند.

ج. مقدار توصیه‌شده:

• آلودگی کم: 5 تا 10 شکارگر در هر متر مربع.
• آلودگی متوسط تا شدید: 20 تا 50 شکارگر در هر متر مربع.
• در صورت نیاز، رهاسازی را هر 7 تا 10 روز تکرار کنید.

4. مراقبت پس از رهاسازی

• پایش و نظارت: 3 تا 5 روز پس از رهاسازی، برگ‌های آلوده را بررسی کنید تا از فعالیت و استقرار پرسیمیلیس مطمئن شوید.
• حفظ شرایط محیطی: دما و رطوبت باید در محدوده بهینه باقی بماند.
• پرهیز از آفت‌کش‌ها: حتی پس از رهاسازی نیز نباید از آفت‌کش‌های شیمیایی مضر استفاده کنید.

5. ترکیب با سایر دشمنان طبیعی

در صورت آلودگی شدید، می‌توانید پرسیمیلیس را همراه با سایر شکارگرها (مانند Amblyseius swirskii یا Neoseiulus cucumeris) استفاده کنید تا کارایی کنترل افزایش یابد.

مزایای رهاسازی اصولی

1. کاهش سریع جمعیت کنه‌ها.
2. کاهش استفاده از آفت‌کش‌ها و حفظ محیط‌زیست.
3. بهبود کیفیت محصول و افزایش بهره‌وری.